Een column van Stephanie Geurtz
Open deur
Groen in de raad – open deur
Afgelopen woensdag was het dan zo ver. De besloten vergadering van de Harlinger raad. Even dacht ik: Dit wordt mijn kortste column ooit. Immers – je kan niets naar buiten brengen van wat er binnen besproken wordt. Maar over het dilemma wat dit oproept kan ik het wél hebben. Op de agenda van deze informatieve raadsvergadering stonden de lopende juridische procedures.
Een besloten vergadering vindt dus achter gesloten deuren plaats met de oplegging van geheimhouding. Ik vind het nogal wat. Het druist in tegen alles waar ik voor sta. De afgelopen periode heeft GroenLinks niet deelgenomen aan besloten vergaderingen. Raadslid Wim Kroon voelde er niets voor om iets te bespreken wat je niet van de daken kan schreeuwen. En heeft daarvoor in raadsvergaderingen vaak af moeten zien door opmerkingen als “Je kan niet mee praten, want je was niet bij de besloten vergadering en hebt dus geen inzicht in zaken”.
Mijn nieuwsgierigheid en behoefte aan inzicht in zaken hebben mij doen besluiten om ernaar toe te gaan. Op het moment dat burgermeester Sluiter ons geheimhouding oplegt, voel ik de neiging om op te staan, te roepen dat ik hierop tegen ben. Ik wil hier niet zitten.
Een innerlijke dialoog leidt mij de eerste paar minuten nog af van het gesprek in de zaal. Is het, zoals een collega-raadslid van de week tegen mij zei, mijn plicht als raadslid om hieraan deel te nemen? Wie het ook mag zijn die een juridisch gevecht voert met de gemeente Harlingen voert dat niet met mij persoonlijk. Maar als raadslid zal ik altijd moeten opletten dat ik het gemeentebestuur moet controleren namens de bevolking.
De stand van zaken. Wij worden ingelicht over wie zoal een geschil heeft met de gemeente Harlingen. En hoe ver bepaalde procedures zijn. Over vonnissen van de rechtbanken en dat de gemeente in veel zaken in haar gelijk werd gesteld. De Harlinger Courant, de Leeuwarder Courant en het internet stonden er al vol mee.
Ik luister aandachtig. En wacht. Op het stukje dat nieuwe inzichten zou brengen, mijn kennis van zaken zou vergroten. Maar alles wat ik hier hoor kon ik ook al in de rij bij de kassa, op het terras, op het strand of aan keukentafel horen.
Buiten schijnt de zon en er wordt voor de deuren van het stadhuis een concert gegeven. De Noorderhaven maakt zich klaar voor de HT race.
De afgelopen weken heb ik mij ingelezen in de dossiers, heb gepraat met verschillende mensen, heb ik gewoon ontdekt wat er zoal op straat ligt aan roddels en feiten. Ik wacht, op iets nieuws. Ik wacht op het “aha- effect”. Tevergeefs.
Verbouwereerd zit ik aan het einde van de vergadering nog even op mijn plekje. Een beetje misselijk, beduusd en verontwaardigd voel ik mij. Is het nou zo, dat ik tot het begin van deze vergadering met iedereen mocht praten over deze zaken en nu niet meer? Er ligt geheimhouding op alles wat er in deze 90 minuten besproken is. Mocht ik nét nog praten over het vonnis, staatssteun, eventuele cassatie, vanaf nu zal ik goed na moeten gaan of ik kan bewijzen dat ik die kennis vóór deze avond al had. Zal ik mijn bronnen aan moeten kunnen geven.
Het is ook een lastig dilemma voor de burgermeester en de wethouders. De bedoeling is natuurlijk de raad zo goed mogelijk te informeren. Open te zijn en inhoud en strategie uit te leggen om zo verantwoordelijkheid te nemen. Als je dat op een te vroeg moment in het openbaar doet is dat niet handig, de tegenpartij kan dan zo in je kaarten kijken. Op korte termijn kan ik hier begrip voor hebben. Ook voor persoonlijke zaken. Die hoeven zeker niet in de krant en dat iedereen er dan iets van kan vinden.
De jurist die deze avond aanwezig was, heeft zijn presentatie afgesloten met de uitnodiging om vooral langs te komen als wij vragen hebben. Ik loop op hem af om een afspraak te maken – want vragen heb ik zeker.
Op het bordes van het stadhuis staan wij nog even na te praten, sommige halen hun schouders op, anderen willen mij gerust stellen. Ik draai mij om en kijk naar de deuren van het stadhuis. Ze staan wijd open en er lopen mensen in en uit. Zo hoort het.
Word vervolgt……
Tot volgende week!
Groene groet,
Stephanie Geurtz